تنفس درمانی ریچیئن

تنفس درمانی ریچیئن، به عنوان یک رهیافت برای درمان عاطفی می باشد که از تمرینات تنفسی برای به دست آوردن وضعیت راحت و آرامش استفاده می کند؛

و همچنین یک روش درمانی مورد قبول در زمینه پزشکی، پزشکی مربوط به فن ماساژ، بدن درمانی و سلامت رفتاری می باشد.

این تکنیک به افراد درمانجو کمک می کند تا حواس پرتی ها و اختلالات داخلی و خارجی را از بین ببرند و بتوانند کنترل خود بر روی بخش هوشیار را ثابت نگه دارند.

افرادی که علائم روان شناختی و فیزیکی مربوط به اضطراب را تجربه می کنند، می توانند برای رسیدن به راحتی و آرامش از روش تنفس درمانی استفاده کنند.

تاریخچه و توسعه

ویلهلم ریچ ، به عنوان یک روان پزشک آلمانی که کارهای فریتز پرلز و الکساندر لاون را ادامه داده بود، در دهه 1920 تنفس درمانی ریچیئن را معرفی کرد.

ریچ کارهای سیگموند فروید را مورد مطالعه قرار داد و همکاری نزدیکی با وی داشت. ریچ در مراحل اول کار خود، بیشتر بر روی ایده های فروید متمرکز بود که بیان می داشت موارد جنسی سرکوب شده، عامل اضطراب های روان شناختی می باشند، که این اضطراب ها بعدا به اسم روان رنجوی معروف شد.

با این وجود، ریچ علاوه بر پذیرش کارهای صورت گرفته توسط فروید، با استفاده از روان درمانی، محدودیت های جامعه در مورد آزادی جنسی را مورد بررسی و تحلیل قرار داد.

با وجود مخالفت فروید، ریچ به دنبال اهداف خود برای دست یابی به جامعه آزاد از موانع جنسی بود و این کار را از طریق دفاعیات و حمایت های درمانی و سیاسی انجام می داد.

دیدگاه ریچ در دوره خودش یک دیدگاه افراطی و رادیکال بود، و به همین دلیل در سال 1934، انجمن روان کاوی بین المللی وی را تحریم کرد.

در نتیجه، ریچ با آزادی بیشتری کارهای افراطی خود را در روش های فیزیکی درمان پیش برد، چرا که وی با هیچ نوع مانعی در کار تخصصی خودش مواجه نبود.

شروع به تحقیق در موضوعی کرد که به “تقویت عضلانی” ، یا کشش ماهیچه ای معروف شد که در بدن فرد باقی می ماند و مانع از واکنش آزاد تکانه ها می شود و تا زمانی که منجر به ایجاد اختلال در بهزیستی فیزیکی، عاطفی و روانی فرد شود، همچنان در بدن فرد ایجاد می شود.

این کار ریچ بر روی این مفهوم تاکید دارد که درد و آسیب روان شناختی و فیزیکی، در نتیجه محدود نگه داشتن تنفس افراد به وجود می آیند و منجر به ایجاد تقویت عضلانی می شود.

تنفس درمانی ریچیئن به چه نحوی کار می کند؟

افرادی که در مراحل ابتدایی دوره های تنفس درمانی ریچیئن قرار دارند، معمولا در مرحله اول یک زمانی را صرف بررسی بخش های فعلی و قبلی آسیب می کنند.

انجام دادن این کار نه تنها به بهبود حس اعتماد بین درمانگر و درمانجو کمک می کند، بلکه همچنین به فرد درمانجو کمک می کند تا بخش های نگران کننده مربوط به روش های تنفس را تشخیص و مورد شناسایی قرار دهد.

معمولا افراد درمانجو به منظور اجرای تمرینات تنفسی، به پشت دراز می کشند، زانوی خود را به سمت بالا خم می کنند، و دست های خود را در سمت های کناری بدن خود نگه می دارند.

درمانگر بعد از یک بحث کامل در مورد مشکلات این روش، شخص درمانجو را ترغیب می کند تا بخش های دارای تنش یا فشار ماهیچه ای در بدن خود را بیان کند؛ درمانگر در مورد هر یک از بخش هایی که آسیب دیده است، فرد درمانجو را راهنمایی می کند.

تنفس بدنی کامل، که شامل به داخل کشیدن نفس تا حد ممکن و سپس بیرون دادن آن می باشد، شروع می شود.

درمانگر شخص درمانجو را ترغیب می کند تا در هنگام اجرای تنفس بدنی کامل، تا حد ممکن در وضعیت راحتی قرار بگیرد و هر نوع راهنمایی یا حرکتی را که در طول دوره به وی گفته می شود را انجام دهد.

همچنین درمانگر شخص درمانجو را راهنمایی می کند که حرکات بدنی متفاوتی را انجام دهد و یا بر بخش های خاصی از بدن خود فشار آورد تا کشش های ماهیچه ای بیشتری آزاد شود.

همچنین درمانگر به فرد مراجعه کننده به درمان کمک می کند تا مهارت های انعطاف پذیری را یاد بگیرد و در هنگام اجرای تنفس عمیق با جریان آزاد، احساس راحتی بیشتری داشته باشد.

تنفس درمانی ریچیئن می تواند توسط خود افراد درمانجو صورت گرفته شود، ولی قبل از اجرای این روش، فرد درمانجو باید در رابطه با اکثر مولفه های این روش درمانی آموزش ببیند.

معمولا افرادی که در مراحل ابتدایی تنفس درمانی ریچیئن قرار دارند، تا زمانی که به صورت کامل با فرآیند درمانی آشنا شوند، در دوره های یک هفته ای که هر کدام یک ساعت به طول می انجامد، شرکت می کنند.

استفاده از تنفس درمانی ریچیئن در خارج از دوره درمانی

مولفه های اصلی تنفس درمانی ریچیئن عبارت از ایجاد ارتباط مابین تنش های ماهیچه ای، موانع تنفسی و درد های عاطفی می باشند.

بنابراین این احتمال وجود دارد که روش تنفس درمانی ریچیئن، به همراه کمک یک درمانگری که برای تشخیص و کمک به افراد در شناخت و بررسی این ارتباطات آموزش دیده اند، موثرترین روش می باشد.

با این وجود، همزمان با اینکه افراد درمانجو توانایی بیشتری را برای رها سازی تنش ماهیچه ای پیدا می کنند، و حس های سرزندگی و نشاط جایگزین درد های عاطفی محصور شده می شوند، افراد می توانند تکنیک های تنفس عمیق را به صورت مستقل اجرا کنند.

همزمان با پیشرفت فرد در طول درمان و دست یابی وی به اهداف مورد نظر، تعداد دوره های درمانی کمتر می شود.

فرد می تواند به مدت یک ماه دوره درمان خود را ادامه دهد تا نسبت به توانایی خودش برای اجرای مناسب و مستمر این روش درمانی مطمئن شود و به درمانگر اجازه دهد تا هر تغییر صورت گرفته در پیشرفت را ارزیابی کند.

برای افرادی که تا اندازه ای با این رهیافت درمانی آشنا هستند، تعدادی از راهنماها وجود دارد که می توانند در خارج از دوره درمانی مورد استفاده قرار دهند.

آموزش و گواهی نامه

موسسه ریچیئن ارائه دهنده کارگاه ها و دوره های درمانی می باشد که در مورد مبناهای نظری تنفس درمانی ریچیئن و تکنیک های اعمال شده در آن، آموزش های مناسب و عمیقی را ارائه می دهد.

موسسه بین المللی تحلیل بیو انرژتیک (IIBA) ، که ویلهلم ریچ در تاسیس آن نقش زیادی داشته است، یک معیاری را برای درمانگرای ایجاد کرده است که از تکنیک های تنش ماهیچه ای، تنفس و اظهار عواطف استفاه می کنند.

همچنین IIBA برای درمانگرانی که می خواهند جمع شوند و در مورد بخش های تحقیقاتی جدید در تکنیک های درمانی مربوط به تنفس ریچیئن بحث کنند، کنفرانس های سالیانه ای را برگزار می کند.