موسیقی درمانی – یک از انوع هنر درمانی های گویا که به منظور بهبود و ثبات بهزیستی فیزیکی، روان شناختی و اجتماعی افراد از موسیقی استفاده می کند

– شامل طیف وسیعی از برخی فعالیت ها همانند گوش دادن به موسیقی، آواز خواندن و نواختن ابزارهای موسیقیایی می باشد.

این روش درمانی از طریق متخصصان آموزش دیده انجام می گیرد و در اغلب موارد، در بیمارستان ها، مراکز توان بخشی، مدارس ، موسسات تادیبی (اصلاح و تربیت)، مراکز پرستاری و آسایشگاه ها بکار گرفته می شود.

تاریخچه موسیقی درمانی

موسیقی به عنوان یک ابزار درمانی در طول چند قرن گذشته مورد استفاده قرار گرفته است و نشان دادن شده است که در حوزه های زیادی از مغز، شامل ناحیه های مربوط احساسات، شناخت، درک و حرکت، موثر می باشد.

این واقعیت با کاربرد ماهیت موسیقی و تنوع فرم های موسیقی همراه بوده است و منجر به کاربرد منحصر به فرد موسیقی در درمان طیف وسیعی از مشکلات فیزیکی و روانی، از قبیل افسردگی، اضطراب و فشار خون شده است.

وقتی که برای سربازان بستری شده در حین و بعد از جنگ های جهانی موسیقی نواخته می شد، دکتر ها و متخصصان بالینی به کاربرد و تاثیرات خارق العاده موسیقی بر روی فرآیند درمان پی بردند و درخواست کردند که متخصصان موسیقی در بیمارستان ها استخدام شوند.

این امر منجر به ایجاد نیاز برای آموزش تخصّصی موسیقی دانانی شد تا موسیقی را به عنوان یک روش درمانی اجرا کنند.
به تدریج، دانشگاه ها و دانشکده ها شروع به استفاده از موسیقی درمانی به عنوان بخشی از برنامه تحصیلی خودشان کردند و اولین بار در سال 1944 و در دانشگاه ایالت میشگیان این برنامه درسی تدریس شد.

در سال 1950، اولین سازمان تخصصی مهم در مورد درمانگران موسیقی شکل گرفت و به عنوان موسسه ملی موسیقی درمانی (NAMT) شناخته شد.

در سال 1998، موسسه موسیقی درمانی آمریکا (AMTA) با ادغام NAMT و موسسه آمریکایی موسیقی درمانی شکل گرفت.

AMTA بر روی افزایش آگاهی و دسترسی به خدمات موسیقی درمانی و بهبود پیشرفت آموزش، تعلیم، استانداردهای حرفه ای، و تحقیق در زمینه موسیقی درمانی متمرکز است.

چه کسانی می توانند از موسیقی درمانی منتفع شوند؟

موسیقی درمانی می تواند برای افراد زیادی مفید باشد. ماهیت متغیر موسیقی ابزاری است که منجر به کاربرد آن در درمان مشکلات فیزیکی و روان شناختی شده است.

در برخی موارد، استفاده درمانی از موسیقی منجر به نوعی توانمند سازی افراد می شود که در روش های دیگر امکان پذیر نیست و برخی مواقع واکنش هایی را نشان می دهد که با استفاده از روش های درمان مرسوم تر امکان پذیر نیست.

در مورد که افراد به این نتیجه می رسند که بیان کردن وضعیت خودشان به صورت زبانی مشکل است، ممکن که علاقه بیشتری به موسیقی درمانی وجود داشته باشد و این افراد به جای استفاده از روش های سنتی مرسوم از موسیقی درمانی استفاده کنند.

به منظور بهره مندی و استفاده افراد از این رهیافت، فرد هیچ گونه نیازی به داشتنه پس زمینه موسیقی ندارد.

به دلیل اینکه موسیقی می تواند منجر به بروز عواطف مثبت و تحریک مراکز قدر دانی در مغز شود، موسیقی درمانی قادر به تسکین و رفع برخی از مشکلات سلامت روانی است که عبارتند از:

• افسردگی

• مشکلات مربوطه حالت روانی

• اضطراب

• اسکیزوفرنی

• وابستگی به مواد

• اوتیسم

بی خوابی

• جنون و دیوانگی
موسیقی درمانی می تواند منجر به شناسایی و افزایش عملکرد های شناختی، اجتماعی، عاطفی و حرکتی شود و مطالعات نشانگر نتایج مثبت موسیقی درمانی در رابطه با افراد دارای مشکلات ذهنی و فیزیکی، صدمات ذهنی و آلزایمری ها بوده است.

همچنین این روش درمانی در بهبود بیماری های فیزیکی، از قبیل سرطان و فشار خون به کار گرفته می شود.

تاثیرات مثبت موسیقی درمانی به افراد مواجه با مشکلات فیزیکی سخت و طولانی مدت و روان شناختی محدود نمی شود، و این روش درمان می تواند برای افراد موجود در شرایط متنوع، مفید باشد.

به منظور کاهش سطوح استرس و درد ها و رنج های مربوط به مادران کارگر، بارها از روش موسیقی درمانی استفاده شده است و این امر منجر به بهبود بهزیستی، خود پذیرشی، ارتباط زبانی، رفتار حرفه ای اجتماعی، مهارت های اجتماعی شدن، پیوستگی گروهی و مهارت های مقابله ای در این افراد شده است.

مشاوره تحصیلی کسی که از درس خوندن پیشمون شده و می خواهد درست انتخاب رشته کنه

دوره های موسیقی درمانی به چه صورتی انجام می گیرند؟

روش های درمانی استفاده شده در موسیقی درمانی می تواند به تکنیک های فعال و پذیرا تقسیم شود.

در زمانی که شخص یک موسیقی را اجرا می کند، چه از طریق آواز خواندن، سرود خواندن، نواختن ابزارهای موسیقی، تصنیف خواندن و یا بالبداهه اجرا کردن موسیقی، فرد از تکنیک های فعال استفاده می کند.

از طرف دیگر، تکنیک ها پذیرا شامل گوش دادن و واکنش نسبت به موسیقی است و از طریق رقص و یا تحلیل شعر های بیان شده انجام می شود.

معمولا در طول دوره درمان تکنیک های فعال و پذیرا با هم ادغام می شوند و در مراحل اولیه مربوط به بحث در مورد احساسات، ارزش ها و اهداف با هم بکار گرفته می شوند.

موسیقی درمانی می تواند به صورت انفرادی و یا گروهی به کار گرفته شود و همچنین موسیقی مورد استفاده از طریق فرد درمانگر و یا درمانجو انتخاب می شود.

معمولا یک درمانگر موسیقی اطمینان پیدا می کند که نوع و روش موسیقی انتخاب شده و همچنین زمان بندی مربوط به استفاده از روش های موسیقی درمانی، متناسب با تامین نیاز ها و اهداف افراد درمانجو می باشند.

در زمان معرفی کردن موسیقی، معمولا درمانگر انتخاب های خود را بر مبنای اصول ایزو انجام می دهد که بیان می دارد، در صورتی که موسیقی متناسب با شرایط فعلی فرد باشد، به احتمال زیادی تاثیر گذار خواهد بود.

از این رو درمانگران تلاش می کنند تا مطمئن شوند که شعر و ملودی مربوط به موسیقی انتخاب شده، مطابقت خوبی با حالت روانی و وضعیت روان شناختی شخص درمانجو دارد.

معمولا در طول موسیقی درمانی از نوشتن ترانه ها استفاده می شود و می تواند شامل نوشتن ترانه های اصلی بیان شده و یا اصلاح ترانه های بیان شده باشد و بعد از آن به یک رهیافت ساختارمندتر برای نوشتن تبدیل می شود.

شخص می تواند با تغییر دادن برخی از کلمات یا خط ها، اضافه کردن شعر های جدید، و یا نوشتن یک شعر کاملا جدید که با لحن موجود مطابقت دارد، یک ترانه را اصلاح کند.

در مواردی که ترانه ها به صورت دلخواه ترکیب می شوند، درمانگر می تواند به یک احساس و یا موضوعی دست یابد و آن را به صورت نقطه شروع به کار بگیرد.

موسیقی درمانی می تواند به روش های مختلف به کار گرفته شود:

• در زمانی که فرد بعد از آسیب در ایجاد ارتباط مشکل داشته باشد، در اغلب موارد خواندن کلمات و یا مجموعه عبارات کوتاه با یک ملودی ساده، می تواند منجر به بهبود روانی و ایجاد گفتار شود.

• شخصی که در مهارت های حرکتی مشکل داشته باشد، می تواند با نواختن ملودی های ساده از طریق یک پیانو و یا نواختن ریتمی با استفاده از یک طبل، مهارت های حرکتی خود را بهبود دهد.

گوش دادن به ریتم های محرک، از قبیل زمان سنج آونگی، می تواند در شروع، هماهنگ سازی و زمان بندی حرکت آنها مفید باشد.

• درمانگر می تواند قسمتی از موسیقی مربوط به کودکان را برای افراد اوتیسم که مهارت های اجتماعی محدود دارند اجرا کند و از آنها بخواهد وضعیت روانی فردی را که این موسیقی را ایجاد می کند و یا شخصی که این موسیقی را می نواد، را تجسّم کنند.

انجام این کار می تواند به افراد اوتیسم کمک کند تا توانایی مربوط به در نظر گرفتن عواطفی که دیگران تجربه می کنند را توسعه دهند و آن را تقویت کنند.

• به منظور نشان دادن ریلکسیشن، ایجاد یک خروجی از احساسات و تقویت وضعیت ارتباط اجتماعی در بین اعضای گروه، از جلسه ها و دوره های طبل نوازی گروهی استفاده می شود.

اعضای گروه می توانند با یک طبل دستی در این جلسه ها بشینند و درمانگر فعالیت های طبل نوازی مربوط به افراد را به صورت انفرادی و یا به صورت کلی و در مورد همه افراد راهنمایی کند.

بنابراین ممکن است از افرادی که عضو این جلسه هستند، درخواست شود تا احساس خود را با نواختن یک ریتم بر روی طبل اجرا کنند و یا ممکن است از گروه درخواست شود تا یک موسیقی را به منظور افزایش پیوستگی گروه، به صورت بالبداهه اجرا کنند.

• موسیقی می تواند در تجسم راهنمایی شده و یا همراه با تکنیک های پیشرفته مربوط به ریلکسیشن و شُل کردن ماهیچه بکار گرفته شود و منجر به افزایش کارایی این روش ها گردد.