روان درمانی میان فری (IPT) در دهه 1970 و توسط جرالد کلرمن و میرنا ویزمن معرفی شد و بر مبنای کارهای هاری استاک سولیوان، آدولف میر و جان بالبی می باشد. IPT یک روش درمانی می باشد که به منظور درمان مشکلات مربوط به سلامت روانی، از مدلی با ساختار منحصر به فرد استفاده می کند.
IPT به منظور کمک به افراد برای تشخیص مشکلات موجود و بهبود روابط بین میان فردی طراحی شده است و بر مبنای نظریه های ارتباط و دلبستگی می باشد.
• شرایط و مشکلات درمان شده با استفاده از روان درمانی میان فردی
• فرآیند روان درمانی میان فردی
• راهنماهای مربوط به روان درمانی میان فردی
• محدودیت های مربوط به روان درمانی میان فردی
شرایط درمان شده با استفاده از روان درمانی میان فردی
در ابتدا روش روان درمانی میان فردی به عنوان یک روش درمان کوتاه مدت برای افسردگی طراحی شده بود.
IPT یک گزینه درمانی رایج برای افراد دارای افسردگی می باشد، چرا که اغلب افراد دارای علائم افسردگی، مشکلات مربوط به روابط بین فردی را تجربه می کنند.
هر چند که افسردگی همواره به صورت مستقیم در نتیجه روابط منفی ایجاد نمی شود، ولی مشکلات رابطه ای رایج ترین علائم موجود در مراحل ابتدایی افسردگی می باشند.
روابطی که شناسایی و تقویت می شوند، می توانند به عنوان یک شبکه حمایتی مهم در کل فرآیند درمان به کار گرفته شوند.
در حالت کلی، درمانگران میان فردی یک درمان فعال و بدون قضاوت را ارائه می دهند تا به افراد درمانجو کمک کنند که به شکل مناسبی مشکلات سلامت روان را مدیریت و رفع کنند.
مواردی که در طول دوره درمان قابل شناسایی است، عبارت از اختلافات مربوط به نقش ها، کمبودهای میان فردی، مراحل گذر زندگی، تضاد رابطه ای، اندوه و سایر مشکلات مربوط به دلبستگی می باشد.
IPT به عنوان یک روش درمانی مفید در درمان افسردگی، به خوبی مورد مطالعه و تحقیق قرار گرفته است و برای بکار گیری در درمان برخی از مشکلات سلامت روانی، اصلاح شده است. این موارد عبارتند از:
• اضطراب
• اختلالات تغذیه ای
• افسرده خویی (دیستامیا)
• مشکلات مربوط به سوء استفاده مهم
• دو قطبی
• افسردگی بعد از زایمان
• ترس اجتماعی
• استرس بعد از آسیب
فرآیند روان درمانی میان فردی
درمانگران استفاده کننده از روش روان درمانی میان فردی می توانند در یک زمان کوتاه و مناسب – معمولا 20 هفته یا کمتر –بهبود از علائم را تجربه کند و زمانی که برای رفع مشکلات مربوطه صرف می شود، معمولا کمتر از زمان های صرف شده در دیگر روش های درمانی می باشد.
درمانگران می توانند از تکنیک های مختلفی، از قبیل بازی کردن نقش، استفاده کنند و به افراد درمانجو کمک کنند تا نحوه ارتباط خود با دنیای شان را اصلاح کنند.
معمولا یک درمانگر میان فردی بر روی مشکلی که بیشترین فشار و تاثیر را بر روی فرد دارد، متمرکز می شود تا از شخصی که می خواهد تغییر یابد، حمایت بعمل بیاورد.
IPT یک روش درمانی قابل انطباقی است.
این روش درمانی بر روی اصلاح خودش متمرکز می شود تا برای درمان چندین مشکل سلامت روانی مناسب باشد.
علاوه بر آن، IPT می تواند به صورت انفرادی و یا در مجموعه های گروهی مربوط به کودکان، نوجوانان و یا افراد بزرگسال بکار گرفته شود.
کارایی روان درمانی میان فردی
متخصصان موسساتی از قبیل انجمن روان شناسی آمریکا (APA) و موسسه های سلامت ملی (NIH)، IPT را به عنوان یک روش درمانی موثر برای مشکلات مربوط به سلامت روان در نظر می گیرند.
مطالعات صورت گرفته در مورد IPT، از زمان ظهور این روش درمان در دهه 1970، این روش را به عنوان یک روش درمانی چند بعدی و کارا در نظر گرفته اند.
هر چند که این روش درمانی برای همه افراد مناسب نمی باشد، ولی نشان داده شده است که این روش منجر به رهایی و درمان از برخی علائم افسردگی می شود و کاربرد آن مشابه رژیم های دارویی ضد افسردگی می باشد.
IPT می تواند به عنوان یک روش درمانی مجزا و یا به همراه سایر روش های درمانی بکار گرفته شود.
تصمیم گیری در رابطه با استفاده از IPT، یا مدیتیشن و یا ترکیبی از هر دو روش، بستگی به تصمیم درمانگر و درمانجو دارد.
با این وجود، بیشتر مطالعات نشان داده است که ترکیب روش درمان دارویی و میان فردی می تواند نتیجه بهتری نسبت به استفاده مجزا از این روش ها داشته باشد.
راهنماهای روان درمانی میان فردی
در حال حاضر، تعدادی از راهنماهای روان درمانی میان فردی در دسترس می باشد، ولی سه مورد از این روش ها مورد دلخواه و مطلوب درمانگران و درمانجو ها می باشد.
راهنمای جامع برای روان درمانی میان فردی ، که توسط میرنا ام . ویزمن، جان سی .
مارکویتز و جرالد ال . کلرمن در سال 200 نوشته شده است، اطلاعات مفیدی را درمورد کاربرد IPT و انطباق و کاربرد آن در یک سری از مجموعه ها را نشان می دهد.
همچنین این راهنما اطلاعات تاریخی ، منابع آموزشی و دانش های درمانی اضافی در زمینه IPT را ارائه می دهد.
راهنمای سریع متخصصان بالینی در روان درمانی میان فردی ، دومین ورژن از راهنمای جامع ¬¬می باشد.
این ورژن به روز رسانی شده در سال 2007 و توسط همان نویسندگان قبلی منتشر شد.
این ورژن جدید اطلاعات جزئی در مورد سه مرحله خاص IPT در درمان افسردگی را بیان کرده است.
همچنین این راهنما، کاربرد های منحصر به فرد IPT را در مورد سایر مشکلات روان شناسی شناسایی کرده است و یک منبع غنی را برای متخصصان بالینی، که دارای تخصص در این روش درمانی هستند، ارائه کرده است.
سومین راهنما، عبارت از روان درمانی میان فردی: یک راهنمای بالینی می باشد که در سال 2003 منتشر شد و توسط اسکات استوارت و میشائیل رابرتسون نوشته شده است.
در این کتاب، نویسندگان نظریه IPT را توضیح می دهند و تکنیک ها و کاربردهای این فرآیند را مشخص می کنند.
علاوه بر آن، استوارت و رابرتسون، علاوه بر تاریخچه مختصر از IPT و منابع مربوط به آموزش و گواهی نامه، پاسخ هایی را به مشکلات رایج ارائه کرده اند.
محدودیت های مربوط به روان درمانی میان فردی
بیشتر تحقیقات صورت گرفته در زمینه IPT بیانگر محدودیت های جزئی در IPT می باشند. با این وجود، برخی موارد وجود دارد که شما باید در صورت تمایل برای پیدا کردن درمانگر ارائه دهنده IPT، مدّ نظر قرار دهید.
اول اینکه فرآیند درمانی IPT بر مبنای این فرض است که شخص درمانجو تحریک به تغییر شده است.
به منظور کارا بودن IPT، شخص درمانجو باید متمایل به بررسی کردن نقش خود در مشکل باشد.
علاوه بر آن، افراد درمانجو باید یک سطحی از آگاهی و شناخت درمورد روابط میان فردی داشته باشند، تا بتوانند بر روی آن کار کنند.
همچنین بکارگیری این روش درمان در مورد برخی از جمعیت ها و یا افرادی که دارای مشکلات و شرایط سلامت روانی خاصی هستند، امکان پذیر نیست.
IPT به دلیل مدل درمانی کوتاه مدت خود، می تواند یک گزینه درمانی جذاب باشد.
این امر برای درمانگران بدین معنی است که افراد کمتری از ادامه دادن این روش درمانی منصرف می شوند و آن را ترک می کنند.
در حالت کلی، روان درمانی میان فردی یک گزینه درمانی مشهور و مناسب برای بیشتر مشکلات سلامت روان و افراد می باشد.
ترجمه و گردآوری : دکتر یاسر دادخواه