به‌عنوان یک روان‌شناس که درباره خودشیفتگی مطالعه می‌کند ، دریافته‌ام که بچه‌های والدین خودشیفته می‌توانند به بزرگسالانی تبدیل شوند که با سرزنش خود، شک به خود و احساس دائمی این که کافی نیستند دست و پنجه نرم می‌کنند.

در حالی که همه والدین بسیار خودشیفته رفتار یکسانی ندارند، برخی مضامین جهانی وجود دارد. در اینجا شش ویژگی سمی مشترک آنها وجود دارد:

1. در جلوی دیگران حمایت می کنند اما در خصوصی انتقادی هستند.

آنها ممکن است در بازی فوتبال جلو دیگران بچه های خود را در تشویق کنند. اما در خلوت، ماشین یا خانه از آنها انتقاد یا کار آن ها را بی ارزشی خواهند کرد: «چرا بیشتر تلاش نکردی؟ می توانستی دو گل دیگر بزنی!»

یک کودک ممکن است به خاطر داشتن هر گونه احساسات منفی احساس گناه کند، زیرا برای دیگران به نظر می رسد که توسط ”والد نمونه” بزرگ شده است.

2. فضای بی اعتمادی ایجاد می کنند.

برای به دست آوردن قدرت بیشتر در خانواده، والدین خودشیفته شایعات را با فرزندانشان به اشتراک می گذارند (مثلاً به خواهرت نگو، اما فهمیدم پسر عموی شما در حال سرقت پول دستگیر شده است.) تا حس «ما در مقابل آنها» را تقویت کنند. ”

ممکن است یکی از خواهر و برادرها احساس ویژه ای داشته باشد اگر رازی با آنها در میان گذاشته شود و نه هیچ کس دیگری، و این یک سابقه ناسالم از شنیدن شایعات و کنایه ها به عنوان مورد محبت شدن و دریافت تایید والدین ایجاد می کند.

3. رفتار متفاوتی با خواهر و برادر دارند.

والدین خودشیفته بازی های مورد علاقه را بازی می کنند. به عنوان مثال، اگر آنها برای پیشرفت تحصیلی جایزه قائل شوند، ممکن است از کودکی که در مدرسه مشکل دارد، انتقاد کنند و فرزندانی که نمره A می گیرند را تشویق کنند و از مشکلات فرزندان دیگر، چشم پوشی کنند.

این ممکن است نه تنها روابط خواهر و برادر را تضعیف کند، بلکه باعث شود آنها برای توجه و محبت والدین مبارزه کنند.

4. آنها به بچه هایشان به عنوان امتداد خودشان نگاه می کنند.

اگر کودک کاری را که والدین می خواهند انجام دهد، آن کودک مورد تحسین و ارزش قرار می گیرد. اگر این کار را نکنند، ممکن است نادیده گرفته شوند یا مورد انتقاد قرار گیرند.

بسیاری از کودکان در تلاشی مذبوحانه برای جلب نظر والدین خودشیفته خود، بخش هایی از خود، علایق یا ترجیحات خود را قربانی می کنند تا با قالبی که والدینشان برای آنها در نظر گرفته اند، سازگار شوند.

5. از کودک انتظار دارند احساسات آنها را منعکس کند.

در یک سیستم فرزندپروری سالم، والدین احساسات کودک خود را منعکس می کنند زیرا آنها با آنها هماهنگ هستند. وقتی متوجه ناراحتی فرزندشان می‌شوند، لحن خود را تنظیم می‌کنند و احساس می‌کنند.

اما برای والدین خودشیفته، اگر خلق و خوی کودک با خلق و خوی آنها مغایرت داشته باشد (مثلاً وقتی والدین خوشحال هستند غمگین است)، ممکن است آنها را بی وفا بدانند. با گذشت زمان، کودک ممکن است به احساسات خود اعتماد نکند.

6. کودک را به خاطر داشتن یا ابراز نیاز شرمنده می کنند.

والدین خودشیفته اغلب امیدها، ترجیحات یا باورهای فرزندشان را نادیده می گیرند.

آنها ممکن است نظرات تضعیف کننده ای مانند ”شما واقعاً نمی خواهید آن فعالیت را انجام دهید، نه؟” یا «چرا فکر می‌کنی در این کار خوب می‌شوی؟»

اگر در زندگی کودک بزرگسال قابل اعتمادی هستید:

به کودک توجه کنید و از او در مورد چیزهایی که به آنها علاقه دارد بپرسید. فضای امنی برای آنها ایجاد کنید که احساسات خود را بدون شرم یا قضاوت به اشتراک بگذارند.

به آنها اجازه دهید بدانند که برای تمام خود ارزش دارند و نه فقط به عنوان کسی که نیازهای شخص دیگری را برآورده می کند.

اگر فرزند یک خودشیفته هستید:

داشتن یک والدین خودشیفته می‌تواند باعث ایجاد حس اضطراب، یا احساس خوب نبودن کافی یا عدم هویت شخصی شود. این می تواند باعث ترس مردم شود که الگوهای دوران کودکی خود را ادامه دهند، به خصوص زمانی که خودشان بچه دارند.

اما بسیاری از کودکان بالغ والدین خودشیفته همدلی فوق العاده ای دارند و بسیار مشتاق هستند که بخواهند فرزندان خود را درست انجام دهند. همدلی را برای فرزندتان الگو کنید و با او هماهنگ و از نظر عاطفی حضور داشته باشید.

هنگام تعامل با بزرگسالان دیگر نیز شفقت، مهربانی و احترام را از خود نشان دهید. کودکان به آنچه می بینند توجه می کنند.