تکنیک های خانواده درمانی به زبان ساده

خانواده درمانی در مقابل درمان های فردی

به منظور شروع گفت و گو در خصوص تکنیک های خانواده درمانی، در ابتدا می بایست به این موضوع پرداخت که چرا خانواده درمانی؟

آیا درمان های فردی به منظور شناسایی و حل مشکلات روانی افراد ناکافی بوده اند؟

اصولا کدام نقاط ضعف، زمینه را برای ایجاد درمان های خانوادگی محیا کرده است؟

به منظور می رسد، در صورت آگاهی به این زمینه ی بافتی، درک مباحث خانواده درمانی و تکنیک های درمانی آن نیز به مراتب آسان تر خواهد شد.

در توضیح خاستگاه خانواده درمانی، حوادث به هم پیوسته ی دهه های 1940 و 1950 میلادی که همزمان با جنگ جهانی دوم به وقوع پیوستند، نیازمند توضیح است.

در سال های بعد از جنگ جهانی، بازیابی مجدد خانواده ها، ازدواج های شتابزده، تاخیر در ازدواج عده ای از افراد و تعارضات روانی ناشی از جنگ، تنش های جدیدی در خانواده ی قرن بیستمی ایجاد کرد .

به عبارتی می توان گفت بر خلاف درمان های فردی که اساس مشکل روانی را در درون فرد جست و جو می کردند، خانواده درمانی از ابتدا، واحد مراجع را “خانواده ” در نظر گرفته و اساس کار خود را بررسی پویایی های ارتباطی حاکم بر آن به عنوان “سیستمی پویا و جویای تعادل ذاتی” قرار داد.

در همین راستا پژوهش های مربوط به اسکیزوفرنی نیز با حمایت از ماهیت بین فردی این اختلال، بر مفروضه ی اساسی خانواده درمانی، مهر تایید زده و زمینه را برای گسترش درمان های گروهی و خانوادگی فراهم کردند.

تکنیک چیست؟

بر اساس منابع موجود در تکنیک شناسی روانشناختی، تکنیک یا فن عبارت است از “ابزاری که درمانگر از آن برای رسیدن به اهداف درمانی استفاده می کند و مبتنی بر مبنای نظری قابل دفاع است”.

بر اساس این تعریف، راه برای خلق تکنیک در هر رویکرد درمانی باز است و درمانگران در هر یک از شاخه های رویکردهای درمانی مدرن و یا پست مدرن می توانند فنون خلاقانه ای به منظور رسیدن به اهداف درمانی خلق کنند، مشروط بر اینکه فنون پیشنهادی از قابلیت دفاع نظری برخوردار باشند.

به نظر می رسد یکی از دلایل تآکید بر خلاقیت و سیالیت ذهن به عنوان ویژگی های درمانگر موفق نیز همین مساله می باشد.

از آنجا که در میان رویکردهای موجود، خانواده درمانی ساختاری مینوچین به عنوان یکی از پرتکنیک ترین رویکردهای درمانی مطرح است در ادامه به توضیح چند نمونه از فنون آن خواهیم پرداخت