هنر درمانی

هنر درمانی یک رشته ترکیبی می باشد که از اصول و نظام موجود در هنر و روان شناسی تشکیل شده است.

در این روش از یک فرآیند خلاق، برخی بخش ها که توسط هنر در درمان ایجاد شده است، و از یک بخش سوم که مربوط کار هنری می باشد، استفاده می شود.

طرز کار این روش به نحوی است که به افراد درمانجو، برای تقویت خود آگاهی، پیدا کردن عواطف، شناسایی تضادهای عاطفی حل نشده، بهبود مهارت های اجتماعی و افزایش عزت نفس کمک می کند.

هدف اولیه هنر درمانی عبارت از کمک به افراد دارای مشکلات روان شناختی و عاطفی است تا این افراد بتوانند به سطوح بهزیستی شخصی و سطوح بالای عملکردی دسترسی یابند.

برای درمان موفق در این روش، هیچ یک از موارد مربوط به تجربه هنری قبلی یا توانایی هنرمندانه طبیعی، مورد نیاز نمی باشند.

افراد درمانجویی که به متخص سلامت روانی مراجعه می کنند و فاقد توانایی های ذکر شده باشند، می توانند با استفاده از هنر درمانی، به وضعیت بهتری دست یابند.

از تاریخچه تا تکنیک های هنر درمانی

• تاریخچه و توسعه هنر درمانی
• پیشبردهای صورت گرفته در این زمینه
• مشکلات سلامتی که توسط هنر درمانی رفع شده است
• تمرینات و تکنیک های هنر درمانی
• هنر درمانی و هنر درمانی موثر
• آموزش و تایید هنر درمانگر
• محدودیت ها و نگرانی های مرتبط با هنر درمانی

تاریخچه و توسعه هنر درمانی

هنر به عنوان یک وسیله برای برقراری ارتباط، بیان وضعیت شصی، تعاملات گروهی، تشخیص و حل تضاد در طول تاریخ کاربرد داشته است.

در طول هزاران سال، در فرهنگ ها و مناطق مختلف جهان از بت های دست ساخت و طلسم ها، که به صورت نقاشی ها و علائم مقدس بودند، برای درمان بیمار استفاده می شد.

هنر درمانی به عنوان یک رهیافت درمانی منحصر به فرد و دارای مقبولیت عمومی، اخیرا ایجاد شده و مربوط به سالهای میانی قرن 20 ام می باشد. ظهور هنر درمانی به عنوان یک حرفه در ایالات متحده و اروپا، به صورت مجزا و همزمان صورت گرفته است.

هنر درمانی چیست؟

واژه “هنر درمانی” اولین بار در سال 1942 و توسط هنرمند انگلیسی، آدرین هیل، ضرب و استفاده شد. وی مزایای سلامتی مربوط به ترسیم و نقاشی را در بهبود بیماری سل کشف کرد.

در دهه 1940، برخی از نویسندگان رشته سلامت روان، کار درمانی خود بر روی درمانجوها را به صورت “هنر درمانی” توصیف کردند.

به دلیل نبود دوره های هنر درمانی رسمی یا برنامه های آموزشی در آن زمان، این متخصصان سلامت بر اساس یک سری اصول دیگر، که تحت نظارت روان پزشک ها، روان شناسان یا دیگر متخصصان سلامت روان بود، آموزش می دیدند.

پیشبردهای صورت گرفت در این زمینه

مارگارت نامبراگ ، هانا ویتکوسکی ، فلورنس کن ، ادیت کرامر ، و الینور اولمان ، چهار نویسنده تاثیر گذار مربوط به دهه 1940 بودند که پیشبردهای مهمی را در توسعه هنر درمانی، به عنوان یک رشته مجزا داشتند.

در بیشتر منابع، ماگارت نامبر، به عنوان “مادر هنر درمانی” یاد می شود.

در سال 1915، وی مدرسه والدین را در شهر خود، نیویورک، تاسیس کرد.

همچنین وی به عنوان اولین موسس نهضت هنر درمانی آمریکایی شناخته می شود. نامبراگ معتقد بود که کودکانی که اجازه می یابند تا خلاقیت های خودشان را بروز دهند و به موضوعاتی بپردازند که به آن علاقه دارند، روند بهبود سلامتی بهتری را تجربه می کنند.

نامبراگ، تحت تاثیر نهضت روانکاوی که در آن دوره ارجحیت داشت، فرآیند خلاقانه را به عنوان یک متدلوژی مشابه با بیان لفظی در نظر گرفت.

وی فرآیند خلاقانه را به عنوان یک وسیله ای برای بیان و اظهار موارد سرکوب شده، تفکرات و عواطف ناخودآگاهانه فردی در نظر گرفت. مارگارت بر این عقیده بود که ترکیب اظهارات اشاره ای وضعیت ذهنی فرد با جنبه های شناختی و کلامی تجربه، می تواند به درمان فرد منجر شود.

باور وی بر این بود که هر دو مورد اظهار کردن و درمان، می تواند در طول یک دوره درمان انجام پذیرد.

وی چندین کتاب تاثیر گذار را در زمینه هنردرمانی نوشت که شامل مطالعاتی از قبیل بیان “آزاد” مشکلات رفتاری کودک، به عنوان وسیله شناخت و درمان (1947)، هنر اسکیزوفرنیک: که در روان درمانی (1950) کاربرد دارد، و هنر درمانی دارای محرک های پویا: اصول و تمرین آن (1966)، می باشد. کتاب های ذکر شده و سایر کتاب های نوشته شده توسط پیشروان این رشته، همچنان به عنوان منابع اصلی در ادبیات هنر درمانی مورد استفاده قرار می گیرد.

هانا ویتکوسکی یکی دیگر از پیشروان این علم است که در لهستان متولد شد و در تمامی کشورهای اروپای شرقی آموزش دید. ویتکوسکی به عنوان یک هنرمند و مجسمه ساز مشهور، در نهایت به ایالات متحده مهاجرت کرد و شروع به کار با موسسه ملی سلامت ذهنی کرد.

وی شکاف ایجاد شده ما بین علاقه و کار حرفه ای خود را از طریق استفاده از هنر، در دوره های درمان که وی بر روی خانواده های انجام می داد، از بین برد.

در نتیجه برگزاری این دوره ها، ویتکوسکا نتیجه گیری کرد که اظهارات خلاقانه از طریق ترسیم و نقاشی، به اعضای خانواده ها این اجازه را می دهد تا نسبت به وضعیت و نقش خود در خانواده ، شناخت بهتری داشته باشند.

همچنین وی بهبود سلامتی قابل توجهی را در فرآیند نقاشی کشف کرد.

وی در ابتدای کار خود امیدوار بود تا از مزیت های مربوط به هنر درمانی در درمان افراد دارای مشکلات ذهنی استفاده کند.

ویتکوسکا نتیجه گیری کرد که استفاده از تکنیک وی، منجر به درمان یافتن خانواده و افراد، از اختلالات و مشکلات روان شناختی شده است.

پیشروهای دیگر این علم شامل فلورنس کن و ادیت کرامر می باشد. فلورنس یک معلم هنر بوده است که در روش های آموزشی استفاده شده توسط وی، بر اهمیت اظهارات هنری آزاد و تشویق فرد به خلاقیت عاطفی، تاکید می کرد.

ادیت کرامر فردی بود که رهیافتی دیگر را پیشنهاد داد و در آن تمایل بیشتری به استفاده از هنر در درمان وجود داشت. اهداف مربوط به این رهیافت شامل حمایت از خود، کمک به تقویت هویت و پیشرفت رشد می باشد.

مشکلات سلامتی مرتبط با هنر درمان

بر اساس تحقیقات و مطالعات صورت گرفته، اثبات شده است که هنر درمانی برای تمامی سنین مفید و موثر می باشد.

تحقیقات حاکی از این است که هنر درمانی می تواند منجر به بهبود در روابط و تمرکز شده و در کاهش حس انزوا در فرد موثر باشد.

همچنین نشان داده شده است که این نوع درمان منجر به افزایش عزت نفس، اعتماد و خود آگاهی می شود.

هنر درمانی می تواند در افراد دچار شده به برخی از مشکلات سلامت روان موثر باشد.

هنر درمانی در سالمندان و گروه های مختلف

این مشکلات شامل موارد زیر می باشد:

• اضطراب
• افسردگی
• وابستگی جسمی
• استرس
• استرس مربوط به بعد از اتفاق
• مشکل توجه بیش از حد
• مشکلات مربوط به گذشت سن و پیری
• سرطان
• احساس خستگی و بی حوصلگی
• بیماری قلبی
• بی اشتهایی یا کم اشتهایی
• جوعی (نوعی اختلال در خوردن)
• دیگر اختلالات مربوط به تغذیه
• اختلال شناختی
• مشکلات خانوادگی یا رابطه ای

به دلیل اینکه در روش هنر درمانی به افراد اجازه داده می شود تا به جای حرف زدن، از روش های ابتکاری برای بیان احساسات خود استفاده کنند، اعتقاد بر این است که این روش مفید می باشد،

به خصوص در مورد افرادی که تلاش دارند عواطف و احساسات خود را درک کنند. همچنین برای افرادی که در بیان و یادآوری خاطرات دردناک خود با مشکل مواجه هستند، هنر درمانی می تواند روش مفید و کاربردی باشد.

تحقیقات اخیر حاکی از آن است که هنر درمانی در مورد افراد اسکیزوفرنی (افراد مبتلا به جنون حیوانی) هم می تواند روش مفیدی باشد، هر چند که تحقیقات در این زمینه همچنان ادامه دارد.

هنر درمانی در فیلم سینما

سرگذشت، سایبیل و دو فیلم که با همین عناوین ساخته شده است، به توصیف زنی پرداخته اند که دارای اختلال شناخت گسسته هست، و با استفاده از هنر، دید وی نسبت به آسیبی که وی در دوران کودکی دیده است، تغییر می یابد و احساس بهتری پیدا می کند.

در این فیلم، نقاشی باعث خارج شدن سایبیل از وضعیت قبلی شده و وی این توانایی را می یابد که در درمان های بعدی، براحتی بتواند خاطرات مربوط به آسیب خود را بیان و یادآوری کند.

ملیندا ، شخصیت اصلی داستان زندگی یک جوان به نام اسپیک در 1999 است که از هنر برای مقابله با خموشی و انزوای آسیب زای خود استفاده کرده است. وی بعد از تجربه آسیب زا دچار عدم توانایی تکلم شد.

تمرینات و تکنیک های هنر درمانی

درمانگر هنر درمانی دارای مجوز، معمولا دارای یک دانش کامل نسبت به تاثیر قدرتمندی است که هنر درمانی می تواند در طول یک درمان داشته باشد.

اغلب هنر درمانگران از نظریه های روان شناختی، معنوی و هنرمندانه، در ترکیب با تکنیک های بالینی استفاده می کنند تا به نتایج درمانی مناسب دست یابند.

اثبات شده است که این رهیافت حتی در مورد افراد کر و لال و هنرمندان حرفه ای هم کاربرد دارد.

تکنیک های رایجی که در درمان استفاده می شود،

شامل موارد زیر می باشد:

• نقاشی
• نقاشی با انگشت
• سر و صدا کردن
• نوشتن با خط بد
• حجاری کردن
• رسم کردن
• استفاده از خاک رس قالب گیری
• حکاکی
• سفال سازی
• درست کردن کارت
• استفاده از منسوجات
• ترکیب کردن رنگ ها

هنر درمانی می تواند در بیان کردن تفکرات، احساسات و تجربیاتی که بیان کردن آنها ممکن است سخت باشد، می تواند مفید باشد.

در مطالعه صورت گرفته در سال 2004، 32 خانم که دارای بیماری قلبی بودند، مورد بررسی قرار گرفتند و از آنها خواسته شد تا بیماری خود را بیان کنند.

نقاشی های انجام شده به سه گروه مختلف تقسیم شدند:

(1) قلب در مرکز ، (2) قلب در بدن زنده و (3) بیماری قلبی به عنوان یک بیماری اجتماعی. استفاده از رنگ، ترتیب فاصله ای و ترکیب مواردی بودند که مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

در نهایت، نقاشی به متخصصان سلامت کمک کرد تا یک دید دقیقی نسبت به وضعیت سلامت روانی هر یک از زنان داشته باشند و بهترین رهیافت درمانی را برای هر مورد انتخاب کنند.

در اغلب موارد، بیماری منجر به ایجاد احساسات قوی در فرد می شود و در این موارد، استفاده از تکنیک های لامسه ای از قبیل کار کردن با خاک رس و مجسمه سازی، می تواند منجر به فراموشی این احساسات شود.

همچنین نشان داده شده است که انجام چنین فعالیت هایی، در بیان موارد ناخودآگاه، پیدا کردن راه حل و پیشرفت بیان کلامی، موثر می باشند.

مطالعه صورت گرفته بر روی زنان سرطانی که تشویق به انجام انواع تکنیک ها و تمرینات هنرهای مصور بودند، به این نتیجه رسید که شرکت کنندگان در این فعالیت ها، می توانند از 4 روش عمده در بهبود وضعیت خود استفاده کنند که برای آنها مفید می باشد.

در حالی که زنان در مراحل اول با چندین چالش مربوط به بیماری از قبیل:

اعتماد،

بی خوابی،

و روابط اجتماعی نامتعادل،

سر و کار دارند ولی این مطالعه نشان داد که درمانجویان در مراحل بعد دارای شرایطی متفاوت هستند.

تمرکز افزایش یافته بر تجارب مثبت زندگی، افزایش عزت نفس، ثبات روابط و شناخت اجتماعی (که با مشخص شدن سرطان از بین رفته بود) و افزایش توانایی فرد برای بیان احساسات خود با استفاده از زبان اشاره ای، شرایط افراد در مراحل بعدی درمان می باشد.